Ως γονείς, συχνά αναρωτιόμαστε αν κάνουμε το σωστό για τα παιδιά μας. Κανείς δεν είναι απρόσβλητος από αυτού του είδους τις σκέψεις. Οι περισσότεροι γονείς που μεγάλωσαν εξαιρετικά επιτυχημένους ενήλικες έκαναν σπουδαία δουλειά.
Το γεγονός που εκπλήσσει, ωστόσο, είναι ότι πολλοί από αυτούς παραδέχτηκαν πως υπήρχαν μερικά πράγματα που θα έκαναν διαφορετικά, αν μπορούσαν να γυρίσουν πίσω στο χρόνο.
Αυτές είναι οι τύψεις που είχαν κοινές μεταξύ τους
Είχαν επικεντρωθεί υπερβολικά στους βαθμούς και τα επιτεύγματα
Πολλοί μελλοντικοί επιτυχημένοι επιχειρηματίες ήταν σπουδαίοι μαθητές και πέρασαν με άνεση από κορυφαία πανεπιστήμια. Κάποιοι τελείωσαν, αλλά ήταν δυστυχισμένοι. Άλλοι εγκατέλειψαν το κολέγιο ή δεν πήγαν καθόλου.
Αν και η εκπαίδευση είναι σημαντική, πρέπει να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες και τα θέλω του εκπαιδευόμενου. Κοιτάζοντας πίσω, ορισμένοι συνειδητοποίησαν ότι θα προτιμούσαν τα παιδιά τους να ευδοκιμήσουν, ίσως σε ένα μη παραδοσιακό περιβάλλον, παρά να κοπιάσουν μέσα σε μια δαπανηρή, δυστυχισμένη τετραετία.
Ομοίως, πολλοί θυμήθηκαν ότι πίεζαν τα παιδιά τους να περνούν λιγότερο χρόνο κάνοντας αυτό που αγαπούσαν και περισσότερο χρόνο μελετώντας ή κάνοντας μια δραστηριότητα που θα τους έκανε πιο “ελκυστικούς” σε μια κορυφαία σχολή.
Εκ των υστέρων, συνειδητοποιούν ότι όταν τα παιδιά τους αφιέρωσαν 10.000 ώρες για να αποκτήσουν μια δεξιότητα σε αυτό που αγαπούσαν – ακόμη και αν εκείνοι μπορεί να πίστευαν ότι ήταν χάσιμο χρόνου – αποδείχτηκε ότι ήταν πιο χρήσιμο όταν ξεκίνησαν την καριέρα τους.
Ένιωθαν ότι παρενέβαιναν υπερβολικά
Φυσικά και θέλουμε να κρατάμε τα παιδιά μας ασφαλή – αλλά το να τα κρατάμε πολύ σφιχτά μπορεί να τα εμποδίσει να πετάξουν.
Δεν υπάρχουν γονείς που να λένε συχνά ότι θα ήθελαν να είχαν δώσει στα παιδιά τους λιγότερη ελευθερία.
Μάλλον συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: «Γιατί δεν τα άφηνα να φεύγουν μόνα τους περισσότερο;» ή «Αισθάνομαι άσχημα που δεν είχαν ποτέ ανεξαρτησία μέχρι να πάνε στο κολέγιο. Έπρεπε να είχα αρχίσει να τα αφήνω να κάνουν πράγματα μόνα τους νωρίτερα».
Υπάρχουν μερικοί όροι για τους υπερβολικά εμπλεκόμενους γονείς, γονείς-ελικόπτερα, οι οποίοι αιωρούνται πάνω από τα παιδιά τους και παρεμβαίνουν στις αποφάσεις τους, ή γονείς- εκχιονιστικά μηχανήματα, οι οποίοι απομακρύνουν τα εμπόδια και τις προκλήσεις από το δρόμο τους.
Ακόμη και αυτοί που το έκαναν μόνο μερικές φορές το μετανιώνουν. Όπως λένε: «Δεν έπρεπε να τους έχω φτιάξει τα πράγματα- δεν έπρεπε να τους κάνω τον δρόμο τόσο εύκολο. Έπρεπε να μάθουν πώς να λύνουν τα προβλήματα μόνα τους».
Κοιτάζοντας πίσω, πλέον καταλαβαίνουν ότι η ανθεκτικότητα είναι το κλειδί της επιτυχίας.
Δεν ανέθεσαν στα παιδιά τους αρκετές ευθύνες
Η προσωπική τους λύπη, είναι ότι δεν ανέθεσαν στα παιδιά τους αρκετές δουλειές. Έπρεπε να στρώνουν το κρεβάτι τους και να κρατούν το δωμάτιό τους καθαρό. Αλλά ποτέ δεν τους ζήτησα να πλύνουν τα ρούχα τους- ποτέ δεν τους ζήτησα να με βοηθήσουν στον κήπο- και εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, δεν τους ζήτησα να με βοηθήσουν στο μαγείρεμα.
Έκανα αυτές τις δουλειές μόνη μου, επειδή ήταν τόσο απασχολημένα και δεν ήθελα να τα επιβαρύνω υπερβολικά.
Κατά ειρωνικό τρόπο, τώρα λένε ότι θα ήθελαν να είχαν μάθει αυτές τις δεξιότητες στο λύκειο. Το να δίνουμε στα παιδιά μας περισσότερες δουλειές όχι μόνο τα βοηθά να γίνουν υπεύθυνα, αλλά τους μαθαίνει και χρήσιμες δεξιότητες για όταν θα βρεθούν μόνα τους.
Οδήγησαν με τους δικούς τους φόβους σχετικά με την ανάληψη κινδύνων
Πολλοί γονείς είπαν ότι παρότρυναν τα παιδιά τους να είναι προσεκτικά, να ακολουθήσουν την «ασφαλή» προσέγγιση. Τους είπαν να ακολουθήσουν την πρακτική διαδρομή που «λειτουργεί πιο συχνά».
Όταν έβλεπαν τα παιδιά τους να παίρνουν μεγάλα ρίσκα για να ξεκινήσουν ένα νέο εγχείρημα, ή να πουλήσουν κάτι που ξεκίνησαν, ή να στραφούν προς μια νέα κατεύθυνση, ή να μην πάρουν μια δουλειά με εγγυημένο μισθό για να κυνηγήσουν το όνειρό τους, ήταν περήφανοι γι’ αυτά.
Αλλά αναρωτιούνται:
«Μήπως τα έκανα να φοβούνται; Θα ήταν πιο εύκολο γι’ αυτούς αν τους έλεγα πιο συχνά να το κυνηγήσουν;».
Ή αν τα μάλωναν όταν αποτύγχαναν – επειδή έπαιρναν κακό βαθμό ή δεν έβαζαν γκολ – και έκαναν τα παιδιά τους νευρικά στο να παίρνουν ρίσκα. Τώρα καταλαβαίνουν ότι δεν μπορείς να καινοτομήσεις αν φοβάσαι να πάρεις ρίσκα. Και δεν φοβάσαι να πάρεις ρίσκα μόνο αν δεν φοβάσαι να αποτύχεις.
Ακόμη και αν αισθάνονταν αυτή τη λύπη, πολλοί από αυτούς τους γονείς δήλωσαν επίσης ότι συχνά έλεγαν στα παιδιά τους πόσο περήφανοι ήταν για τη σκληρή δουλειά τους, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, και εφόσον τα παιδιά μας ξέρουν ότι τα αγαπάμε και ότι προσπαθήσαμε για το καλύτερο, θα τα καταφέρουν μια χαρά.
