Η γενιά των boomers βρίσκεται στην ηλικία της συνταξιοδότησης και πολλοί από τους άνω των 65 χρόνων σχεδιάζουν ήδη τη ζωή τους μετά την έξοδο από την αγορά εργασίας.

Γυναίκα συγγραφέας περιγράφει πόσο αδημονεί να συνταξιοδοτηθεί και να ταξιδέψει με τον σύζυγό της στην Ιταλία.

“Σχεδιάζω να πάρω σύνταξη φέτος. Μετά από περισσότερα από 40 χρόνια εργασίας και 10 διαφορετικές δουλειές, είμαι έτοιμη να κάνω ό,τι θέλω.

Πλησιάζοντας τα 65, ξέρω ότι είμαι τυχερή που μπορώ να αντέξω οικονομικά τη συνταξιοδότηση στην εποχή μας.

Το σημειωματάριο όπου κρατάω τις συνταγές μου είναι ένα χάος. Το σταθερό μου τηλέφωνο δέχεται μόνο κλήσεις spam. Και θέλω πολύ να πάω στην Ιταλία, όπου δεν έχω πάει ποτέ.

Αλλά όλα αυτά τα πράγματα χρειάζονται χρόνο, χρόνο για να οργανώσω τις μουτζουρωμένες συνταγές μου, χρόνο για να καλέσω τη φοβερή τηλεφωνική εταιρεία και χρόνο από τη δουλειά για να επισκεφτώ τη Φλωρεντία, τη Ρώμη, το Τορίνο και την Τοσκάνη.

Θέλω να κάνω όλα τα πράγματα για τα οποία δεν έχω χρόνο

Ανυπομονώ να κάνω μεγάλες βόλτες με τον σκύλο μου κάθε μέρα, όχι μόνο τα Σαββατοκύριακα. Ανυπομονώ να φτιάξω όλα τα χαλασμένα πράγματα στο διαμέρισμά μου. Και ανυπομονώ να ταξιδέψω χωρίς να μετράω ημέρες διακοπών.

Θέλω περισσότερο χρόνο στην παραλία και λιγότερο χρόνο στο λάπτοπ μου. Θέλω να κάθομαι στη βεράντα μου στο Μπρούκλιν και να απολαμβάνω τον πρωινό ήλιο. Θέλω να βγω για φαγητό μεσοβδόμαδα με φίλους ή να αφεθώ σε happy hour.

Θέλω να ξενυχτάω χωρίς να ανησυχώ για τη βάρδια μου στις 8 το πρωί. Τα δικά μου παιδιά έχουν μεγαλώσει, αλλά έχουμε πολλά νέα μωρά στην οικογένεια και θέλω περισσότερο χρόνο μαζί τους πριν μεγαλώσουν.

Είχα πολλές διαφορετικές δουλειές

Είχα μια καλή πορεία καριέρας, με 10 δουλειές σε περισσότερα από 40 χρόνια εργασίας. Ο πρώτος μου μισθός – πέρα από τις δουλειές μπέιμπι σίτινγκ – προήλθε από το σερβίρισμα γρήγορου φαγητού σε ταλαιπωρημένους εργαζόμενους στον σταθμό Penn Station.

Μετά το κολέγιο, γέμιζα φακέλους για μια μη κερδοσκοπική εταιρεία, όταν το αφεντικό μου πρότεινε να σκεφτώ μια καριέρα στη δημοσιογραφία. Είχα φιλοδοξίες να γίνω συγγραφέας, αλλά μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί την ειδησεογραφία.

Κατέληξα να γράφω για εφημερίδες, στη συνέχεια για μια υπηρεσία τηλεγραφημάτων και για ένα πανεπιστήμιο. Τώρα εργάζομαι ξανά σε μια αίθουσα σύνταξης.

Ελπίζω να συνεχίσω να εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας δημοσιογράφος μετά τη συνταξιοδότησή μου, αλλά εξακολουθώ επίσης να έχω λογοτεχνικές φιλοδοξίες.

Θα μπορούσα να γράψω εκείνο το μυθιστόρημα μυστηρίου που σκέφτομαι εδώ και χρόνια για ένα πτώμα σε μια λίμνη στο Μέιν;

Θα μπορούσα να ανεβάσω το θεατρικό έργο που έγραψα κατά τη διάρκεια της πανδημίας; Κάθε φορά που διαβάζω για έναν μυθιστοριογράφο που τα καταφέρνει αργά στη ζωή του, μου δίνει ελπίδα.

Ξέρω ότι είναι προνόμιο να μπορώ να αποσυρθώ

Ένας φίλος μου είπε ότι δυσανασχετούσε κάθε χρόνο που δούλευε μετά τα 55, επειδή ο πατέρας του, δάσκαλος, είχε τελειώσει με τη δουλειά σε αυτή την ηλικία. Βέβαια, τον 20ό αιώνα, η συνταξιοδότηση στα 55 δεν ήταν και τόσο ασυνήθιστη, ειδικά για τους δημόσιους υπαλλήλους. Δεν θεωρούσαν τη μακροζωία δεδομένη.

Αλλά οι άνθρωποι συνταξιοδοτούνταν επίσης νωρίς εκείνη την εποχή, επειδή το κόστος ζωής τους το επέτρεπε. Σήμερα, πολλοί Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να συνταξιοδοτηθούν. Είμαι λίγα χρόνια πριν από τα 65, οπότε ξέρω ότι είμαι τυχερή που έχω τις αποταμιεύσεις και την ασφαλή στέγαση που μου επιτρέπουν να εγκαταλείψω την καθημερινή μου δουλειά τώρα.

Από την άλλη πλευρά, γνωρίζω ανθρώπους που εργάζονται στα 70 τους επειδή το θέλουν. Εγώ δεν θα είμαι έτσι. Ζηλεύω τον σύζυγό μου, ο οποίος έχει ήδη συνταξιοδοτηθεί. Μπορεί να μείνει ξύπνιος όλη νύχτα παρακολουθώντας το Australian Open αν θέλει ή να πάει στο Costco το μεσημέρι όταν δεν είναι κανείς εκεί.

Για ένα πράγμα όμως είμαι αρκετά σίγουρη: Δεν θα πάει στην Ιταλία χωρίς εμένα.”