Η συγγραφέας Archambaul και ο σύζυγός της εργάζονται ως δάσκαλοι στο ίδιο σχολείο. Η ίδια αναφέρει πως το γεγονός της προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό σχετικά με τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στη σχέση τους. Να πώς περιγράφει την εμπειρία της.
“Έχω ακούσει ιστορίες τρόμου σχετικά με τη συνεργασία με το έτερον ήμισυ, οπότε ομολογουμένως ανησυχούσα λίγο για το πώς θα ήταν να δουλεύω με τον σύζυγό μου τώρα που είμαστε παντρεμένοι.
Στην πραγματικότητα είχαμε γνωριστεί κατά τη διάρκεια της πρώτης μου δουλειάς ως δασκάλα. Δεν αρχίσαμε να βγαίνουμε παρά μόνο όταν ήμουν σε άλλο σχολείο, γεγονός που έκανε την πιθανότητα να του ζητήσω ραντεβού και να με απορρίψει λιγότερο αμήχανη.
Πλέον είμαστε παντρεμένοι και μέχρι προσφάτως βρισκόμουν εκτός τάξης αναπληρώνοντας τη διδασκαλία με μερική απασχόληση.
Σκέφτηκα ότι η επιστροφή στο πρώτο μου σχολείο, όπου ο σύζυγός μου εξακολουθεί να εργάζεται, θα διευκόλυνε τη μετάβασή μου στον νέο, ελαφρώς διαφορετικό ρόλο μου ως αναπληρώτρια. Ανησυχούσα όμως για το πώς θα ήταν να έχω τον σύζυγό μου στη δουλειά.
Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας αναφέρω ότι η συνεργασία μας δεν ήταν καθόλου άβολη- στην πραγματικότητα ήταν αρκετά ρομαντική.
Η εργασία στο ίδιο περιβάλλον έχει κάποια εκπληκτικά οφέλη
Το να δουλεύουμε στο ίδιο περιβάλλον που γνωριστήκαμε για πρώτη φορά μας θυμίζει γιατί συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλον αρχικά. Είναι είναι σαν να κάνουμε ένα βήμα πίσω στο χρόνο και να μας δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε τα αρχικά συναισθήματα έλξης.
Βοηθάει επίσης το γεγονός ότι μπορούμε να είμαστε αυθύπαρκτες προσωπικότητες. Εγώ τον βλέπω να εργάζεται στη βιβλιοθήκη και εκείνος με βλέπει να αναπληρώνω σε διάφορες αίθουσες διδασκαλίας.
Το να βλέπουμε ο ένας τον άλλον στους αντίστοιχους επαγγελματικούς μας ρόλους, μας υπενθυμίζει τον αλληλοσεβασμό που υπάρχει μεταξύ μας, καθώς το να είσαι δάσκαλος και να εργάζεσαι με νέους ανθρώπους είναι σκληρή δουλειά. Βλέποντας την αφοσίωση και τη δέσμευση στην εργασία, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που στηρίζει την οικογένειά του. Παράλληλα, βλέποντας πόσο τον αγαπούν οι συνάδελφοι και οι μαθητές του και νιώθω τυχερή που είμαι η γυναίκα του.
Είναι επίσης υπέροχο επειδή έχουμε πλέον ένα κοινό έδαφος
Όταν εργαζόμασταν σε διαφορετικά σχολεία, μπορούσε να γίνει κουραστικό να προσπαθούμε να μοιραστούμε μικρολεπτομέρειες από την καθημερινότητά μας. Τώρα που ο εργασιακός χώρος είναι κοινός, μπορούμε να συνδέσουμε τα πρόσωπα με τα ονόματα και να συνεισφέρουμε τις δικές μας εμπειρίες με τους ίδιους ανθρώπους και καταστάσεις.
Ενώ πίστευα ότι μπορεί να είναι βαρετό να κινούμαστε στο ίδιο περιβάλλον και να γνωρίζουμε τους ίδιους συναδέλφους και μαθητές, είναι στην πραγματικότητα πολύ ωραίο που είναι σε θέση να καταλάβει αμέσως αυτά που του επικοινωνώ.
Η στενή συνεργασία μας με κάνει να τον θέλω ακόμα περισσότερο
Ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε πολύ τρυφεροί και είναι δύσκολο να μην είμαστε ο εαυτός μας με αυτόν τον τρόπο σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Δεν πρόκειται να φιληθούμε ή να αγκαλιαστούμε στη δουλειά ή να πούμε έστω «σ’ αγαπώ».
Υπάρχουν όμως δύο πλεονεκτήματα σε αυτό. Κατ’ αρχάς, δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα που είχα όταν τον έβλεπα στη δουλειά πριν καν βγούμε, έτσι ώστε όταν πάμε σπίτι, μερικές φορές νιώθω σαν να τον φιλάω για πρώτη φορά. Το άλλο πλεονέκτημα είναι ότι παραμένει πολύ ρομαντικό. Σίγουρα με κάνει να θέλω να τον τραβήξω για μια αγκαλιά μόλις γυρίσει σπίτι.
Ανησυχούσα ότι η συνεργασία με τον σύζυγό μου θα μπορούσε να προκαλέσει τριβές, στην πραγματικότητα ενίσχυσε τη σχέση μας.
Το να δουλεύω μαζί του μου θυμίζει όλη την ιστορία της αγάπης μας – από την αρχή μέχρι το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.”
