Όταν η άνοιξη αγγίζει τη γη και η φύση ξεκινά να ανθίζει, κάτι βαθύ και αδιόρατο αναδύεται στην ατμόσφαιρα.
Το φως δεν είναι πια μόνο μια φυσική παρουσία. Είναι μια υπόσχεση, μια ελπίδα που αναγεννάται και ξαναζωντανεύει μέσα από τη σιωπή του χειμώνα. Κι εμείς, σαν το φως που αναβλύζει αργά και σταθερά, αναζητούμε την ανανέωση, τη στιγμή που τα σκοτάδια μας μαλακώνουν και ξεμακραίνουν μπροστά στη ζεστασιά της ημέρας.
Το Πάσχα, σε αυτή την εποχή, είναι κάτι πέρα από τη γιορτή της αναστάσεως — είναι η εσωτερική αναγέννηση, η αίσθηση πως η ψυχή μας μπορεί να ξαναγεννηθεί, όπως η φύση γύρω μας. Στην καρδιά αυτής της περιόδου, η άνοιξη γίνεται το σύμβολο της επιστροφής στην αθωότητα, της επανασύνδεσης με την αληθινή φύση μας.
Όπως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου διαπερνούν την πρωινή ομίχλη, έτσι κι εμείς, μέσα από το πέρασμα του χρόνου και των δυσκολιών, αναζητούμε το φως που μας ξυπνά. Δεν είναι το φως της εξωτερικής αλλαγής που αναζητούμε, αλλά το φως που βρίσκουμε μέσα μας, όταν ελευθερώνουμε τις μνήμες του παιδιού που υπήρξαμε.
Αυτό το φως δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι η εσωτερική μας απόφαση να «αναστηθούμε», να πιστέψουμε ξανά στην ικανότητά μας να αγαπάμε και να ελπίζουμε.
Η έννοια της Ανάστασης δεν περιορίζεται σε μια ιστορία, αλλά είναι μια δυναμική εσωτερική διαδικασία — η αναγνώριση ότι, όπως και η φύση, έτσι κι εμείς έχουμε τη δύναμη να μεταμορφωθούμε. Κάθε φθορά είναι ευκαιρία για ανανέωση. Κάθε σκοτάδι ανοίγει το δρόμο για το φως.
Κάπου βαθιά μέσα μας, παραμένει το παιδί που ήταν έτοιμο να πιστέψει στο αδύνατο, που έβλεπε τα θαύματα παντού γύρω του, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα.
Το παιδί αυτό δεν έχει χάσει την ελπίδα του, δεν έχει κατανοήσει ακόμη τον πόνο με τον τρόπο που μεγαλώνοντας τον αντιλαμβανόμαστε εμείς. Κι αυτό το παιδί είναι το φως που περιμένει την ευκαιρία να ξαναβγεί στην επιφάνεια, να μας θυμίσει πως η ζωή δεν είναι κάτι που πρέπει να παίρνουμε υπερβολικά σοβαρά.
Το Πάσχα, λοιπόν, μας καλεί όχι μόνο να αναλογιστούμε τις μεγάλες εορτές και τα παλιά έθιμα, αλλά να ανακτήσουμε εκείνη την παιδική αθωότητα και την καθαρότητα της σκέψης.
Να αφήσουμε το φως να επανέλθει στην καρδιά μας, να δούμε τη ζωή με τα μάτια της χαράς και της απλότητας, όπως τότε που κάθε «Χριστός Ανέστη» σήμαινε χαρά και νέα αρχή.
Όσο το φως της άνοιξης φωτίζει τον κόσμο γύρω μας, έτσι και εμείς καλούμαστε να αφήσουμε το φως να διαπεράσει τις πιο σκοτεινές γωνιές της ψυχής μας.
Φυσικά δεν πρόκειται για μια στιγμιαία μεταμόρφωση, αλλά για μια διαρκή διαδικασία. Το φως δεν έρχεται μόνο για να φωτίσει, αλλά και για να μας δείξει τον δρόμο για την αυτογνωσία, για την επιστροφή στο πραγματικό μας «εγώ».
Η ανάσταση είναι, τελικά, η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι το φως είναι μέσα μας, είμαστε το φως. Ότι, όπως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου που ζεσταίνουν τη γη, έτσι κι εμείς μπορούμε να θερμανθούμε και να αναγεννηθούμε, να ανακτήσουμε τη δύναμη και τη χαρά που έχουμε ξεχάσει.
Κάθε μέρα που επιλέγουμε να αναδυθούμε από τα σκοτάδια της αμφιβολίας και της αδράνειας, να ελπίσουμε, να αγαπήσουμε και να ονειρευτούμε ξανά, είναι μια μικρή Ανάσταση. Κάθε στιγμή που αφήνουμε το φως να περάσει μέσα μας, αναγεννιόμαστε.
Και αυτό το Πάσχα, όπως κάθε Πάσχα, η Ανάσταση δεν είναι απλώς μια γιορτή του παρελθόντος, αλλά η ίδια η υπόσχεση ότι το φως, το δικό μας φως, είναι έτοιμο να κατακλύσει και να κατακτήσει την ζωή μας — με δύναμη, θάρρος και αλήθεια.
