Η Lucy Puttergill εργάστηκε για τη Citi και την JPMorgan προτού εγκαταλείψει τον τραπεζικό κλάδο στα 30 της χρόνια. Ισχυρίζεται ότι στη δουλειά της αισθανόταν ότι είχε «χρυσές χειροπέδες» και δεν της άρεσε η σχέση της με το χρήμα.

Περιγράφει την εμπειρία της σχετικά με την εποχή που εργαζόταν σε μια καλοπληρωμένη δουλειά στην JPMorgan.

“Ποτέ δεν σκόπευα να ασχοληθώ με τον τραπεζικό τομέα. Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο, ήθελα να ταξιδέψω. Αρχικά απασχολήθηκα στην εξυπηρέτηση πελατών στη Citi, μια παγκόσμια τράπεζα, το 2011. Νόμιζα ότι θα ήταν προσωρινή.

Άρχισα να εργάζομαι σε ένα πανύψηλο κτίριο γραφείων στο Λονδίνο και ένιωθα εντελώς έξω από τα νερά μου. Ο μισθός μου ήταν 45.000 λίρες, ποσό ικανοποιητικό για έναν πρόσφατο απόφοιτο κολεγίου.

Γνώριζα από την πρώτη μέρα ότι η δουλειά στον τραπεζικό τομέα δεν μου ταίριαζε. Αλλά συνέχισα να αναβάλλω την αποχώρησή μου.

Ένιωθα ότι έπρεπε να αποδείξω τον εαυτό μου

Προσπάθησα να παραιτηθώ το 2013 για να ταξιδέψω για μερικούς μήνες και να εργαστώ σε συμβουλευτική εταιρεία. Αλλά η Citi μου προσέφερε ένα διαφορετικό πόστο στο trading floor αντί για πωλήσεις. Η θέση έμοιαζε να είναι η ιδανική γι’ αυτό που φανταζόμουν τον εαυτό μου όταν ήμουν νεότερη.

Δέχτηκα, εν μέρει επειδή ένιωθα την ανάγκη να αποδείξω ότι ήμουν αρκετά ικανή για να το κάνω, παρόλο που δεν με ενδιέφεραν οι χρηματοπιστωτικές αγορές.

Το 2016, ήμουν έτοιμη να μετακινηθώ σε έναν τομέα στον οποίο δεν ήθελα να εργαστώ, όταν η JPMorgan μου έκανε headhunting. Έφυγα για έναν ρόλο εκεί σε παράγωγα μετοχών.

Η καριέρα μου κάλυπτε τις ανασφάλειές μου

Μου αρέσει το κύρος του τραπεζικού τομέα. Δούλευα σε σπουδαίες ομάδες. Μου άρεσε να έχω χρήματα για να ξοδεύω σε πολυτελή εστιατόρια και να πηγαίνω πελάτες για φαγητό. Στην JPMorgan, ξεκινούσα στις 7 το πρωί και τελείωνα στις 6.30 μ.μ. Είχα ένα απίστευτο αφεντικό και μια απίστευτη ομάδα, απολάμβανα τη δουλειά και κέρδιζα εξαψήφιο ποσό.

Αλλά ήμουν νέα, ανασφαλής και είχα πολύ λίγη τύχη στις προσωπικές σχέσεις μου. Η καριέρα μου φούσκωνε τον εγωισμό μου και την αίσθηση που είχα για τον εαυτό μου. Ήταν μια μάσκα για τις άλλες ανασφάλειες. Κατέρρεα μέσα μου.

Είχα εμμονή με το να ξοδεύω χρήματα

Συνειδητοποίησα ότι γινόμουν κάποια που δεν μου άρεσε. Είχα εμμονή με την αγορά ακριβών αντικειμένων για να κατευνάσω τη δυστυχία μου. Κάποιες μέρες, παρήγγειλα στο διαδίκτυο ρούχα αξίας 500 λιρών, δηλαδή περίπου 625 δολαρίων, πριν καν μπω στη δουλειά. Δεν τα ήθελα και τα έστελνα πίσω.

Ήμουν ευγνώμων. Είχα μεγάλη υποστήριξη και πληρωνόμουν καλά. Αλλά ένιωθα ότι απομακρυνόμουν από τον πραγματικό μου εαυτό. Δεν μπορούσα να το παραδεχτώ αυτό στον εαυτό μου για χρόνια, επειδή ο κόσμος πάντα μου έλεγε ότι η ζωή που είχα ήταν αξιοζήλευτη.

“Έσπασα τα μούτρα μου” και παραιτήθηκα από την JPMorgan

Όταν πλησίαζα τα 30, οι άνθρωποι γύρω μου άρχισαν να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά. Σκέφτηκα: «Αν δεν παντρευτώ, για παράδειγμα, είναι αυτή η καριέρα αρκετή για να νιώσω ότι έχω ζήσει μια ολοκληρωμένη ζωή;». Η απάντηση ήταν όχι.

Πήγα σε ένα καταφύγιο γιόγκα στην Ιταλία τον Μάιο του 2019. Την ημέρα πριν πετάξω πίσω και επιστρέψω στη δουλειά μου, βρέθηκα σε ένα καφέ να πλημμυρίζω από δάκρυα. Σκέφτηκα: «Δεν μπορώ να επιστρέψω σε αυτή τη ζωή». Ήταν καταλυτικό.

Ζήτησα να πάρω εκπαιδευτική άδεια. Ο διευθυντής μου ήταν καταπληκτικός και με άφησε να πάρω τέσσερις μήνες άδεια. Ταξίδεψα στη νότια Αμερική, όπου γνώρισα πολλούς ανθρώπους που με βοήθησαν να δω ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι ζωής.

Ήμουν περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που δεν πείστηκαν από την προσπάθειά μου να είμαι εντυπωσιακή. Όταν μίλησα σε ένα άτομο για την καριέρα μου, μου απάντησε λέγοντας: «Σπατάλησες τα 20 σου χρόνια δουλεύοντας». Συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει τόση διασκέδαση επειδή δούλευα τόσο σκληρά. Ήταν βάναυσο.

Επέστρεψα στη δουλειά τον Ιανουάριο του 2020, αλλά ήταν δύσκολο Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το κάνω πια. Παραιτήθηκα τον Φεβρουάριο και έφυγα τον Μάιο. Ανησυχούσα τόσο πολύ ότι θα κατέληγα χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι μου.

Μετακόμισα στο Μεξικό

Πέρασα μερικούς μήνες για να βρω μια λύση. Ξόδευα λιγότερα χρήματα, εν μέρει λόγω της πανδημίας, αλλά και επειδή είχα λιγότερη επιθυμία να αγοράζω τυχαία ρούχα. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι είχα μια βαθύτερη αίσθηση του σκοπού στη ζωή μου και σταμάτησα να συνδέω τα χρήματα με την εξωτερική εικόνα.

Είχα βαλτώσει σε “χρυσές χειροπέδες”, αλλά ήμουν τυχερή που δεν είχα κάποιες από τις οικονομικές πιέσεις που έχουν άλλοι άνθρωποι, όπως τα παιδιά. Τα έξοδά μου ήταν χαμηλότερα επειδή δεν έκανα πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, και στη συνέχεια μετακόμισα στην Πόλη του Μεξικού το 2021 για μερικούς μήνες, που είχε χαμηλότερο κόστος ζωής από το Λονδίνο.

Μετακόμισα στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής τον Οκτώβριο του 2022

Η πόλη περιτριγυρίζεται από βουνά και θάλασσα και υπάρχει πολύ καλύτερη ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής από ό,τι στο Λονδίνο.

Δημοσίευσα τις εμπειρίες μου στο LinkedIn τον Ιούλιο του 2020 και πολλοί άνθρωποι μου έστειλαν μηνύματα σχετικά με τη δουλειά μου, ζητώντας καθοδήγηση. Μετά από αυτό, αποφάσισα να εκπαιδευτώ στο trauma-informed coaching με τον Gabor Mate και άρχισα να κάνω coaching σε ανθρώπους που με προσέγγιζαν.

Δεν κερδίζω ούτε κατά διάνοια όσα κέρδιζα στον τραπεζικό τομέα. Αισθάνομαι πολύ περισσότερο αγχωμένη για τα χρήματα από ό,τι παλαιότερα.

Αλλά έχω πολύ περισσότερο την αίσθηση του σκοπού από τη δουλειά μου και νιώθω ότι υποστηρίζω τους ανθρώπους. Στον τραπεζικό τομέα, χρησιμοποιούσα τα χρήματα ως έναν τρόπο να νιώθω ότι ζω, αλλά τώρα είμαι πολύ πιο ικανοποιημένη, δεν έχω ανάγκη να πηγαίνω σε πολυτελή εστιατόρια.

Δεν θα επέστρεφα ποτέ πίσω