Ο Jeronimo Noriega ζει στην Ισπανία εδώ και 14 μήνες. Ο 27χρονος φοιτητής μετακόμισε από τις ΗΠΑ και μολονότι του λείπουν οι φίλοι του δεν σκοπεύει να επιστρέψει.

“Μετακόμισα στο Οβιέδο της Αστούριας στη βορειοδυτική Ισπανία αφού μεγάλωσα στο Σαν Αντόνιο και δεν νομίζω ότι θα επιστρέψω ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν αυτό σας σοκάρει, με εξέπληξε κι εμένα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ζούσα στην Ευρώπη – δεν είχα καν πάει εκεί πριν συμφωνήσουμε με τα αδέλφια μου να μετακομίσουμε στην Ισπανία με τους γονείς μου. Αν και γεννήθηκα στο Μεξικό, πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στις ΗΠΑ, οπότε η μετακόμιση σε μία ευρωπαϊκή χώρα ήταν μεγάλη στροφή.

Όταν η οικογένειά μου αποφάσισε ότι χρειαζόμασταν μια αλλαγή, επιλέξαμε τη χώρα της Ιβηρικής επειδή μας φάνηκε φυσικό, καθώς οι παππούδες μου πέρασαν τη ζωή τους ζώντας μεταξύ Ισπανίας και Μεξικού. Παρόλο που είμαι Μεξικοαμερικανός και μιλάω άπταιστα ισπανικά, η εγκατάσταση στην χώρα ήταν αρχικά δύσκολη επειδή οι γνώσεις μου στη γλώσσα ήταν “σκουριασμένες” μετά τη ζωή στην Αμερική.

Μόλις άρχισα να εξοικειώνομαι με την τοπική διάλεκτο, ένιωσα πιο άνετα. Ζω εδώ 14 μήνες και έχω πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής από ό,τι στις ΗΠΑ.

Αισθάνομαι άγχος όταν μπαίνω σε αυτοκίνητο τώρα, επειδή έχω συνηθίσει τόσο πολύ να περπατάω και να χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Όταν ζούσα στις ΗΠΑ, ένιωθα συνεχώς την πίεση της κίνησης στους δρόμους και βασιζόμουν στο αυτοκίνητό μου για να πάω κάπου, αλλά στην Ισπανία περπατάω παντού. Δεν είναι μόνο καλύτερο για το περιβάλλον, είναι και πιο υγιεινό για μένα.

Η αίσθηση της κοινότητας είναι πολύ ισχυρή. Όταν περπατάω στη γειτονιά μου, οι άνθρωποι χαιρετούν ο ένας τον άλλον και αυτό είναι υπέροχο. Μου αρέσει να είμαι έξω στον κόσμο ενώ πηγαίνω από το ένα μέρος στο άλλο και όχι απλά απομονωμένος στο αυτοκίνητό μου.

Η ζωή στην Ισπανία μου έδειξε ότι υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος

Λατρεύω την εργασιακή κουλτούρα στην Ισπανία. Εδώ, φαίνεται ότι βάζουν την προσωπική ζωή τους πάνω από τη δουλειά τους.

Οι άνθρωποι παίρνουν τρίωρα γεύματα και πίνουν ένα μπουκάλι κρασί πριν επιστρέψουν στο γραφείο ή σταματούν στη μέση του απογεύματος για ένα χαλαρό διάλειμμα για εσπρέσο. Ήταν κάπως δύσκολο να προσαρμοστώ σε αυτόν τον τρόπο ζωής, επειδή ήμουν τόσο συνηθισμένος στην αμερικανική προσέγγιση όπου η δουλειά είναι το παν.

Όταν μετακόμισα για πρώτη φορά στην Ισπανία, ένιωσα ότι ήμουν πραγματικά τεμπέλης. Αναρωτιόμουν, τι κάνω; Θα έπρεπε να δουλεύω σκληρά. Αλλά μετά άρχισα να βλέπω πώς ζουν οι Ισπανοί και ήθελα αυτό το επίπεδο ελευθερίας και χαράς. Τώρα, φοιτώ σε ένα κοινοτικό κολέγιο και περνάω τις μέρες μου μελετώντας, πηγαίνοντας στα μαθήματα και πίνοντας εσπρέσο και κρασί σε καφετέριες.

Είναι φυσιολογικό να πηγαίνεις σε ένα υπέροχο δείπνο που κοστίζει 11 δολάρια το άτομο, στην Ισπανία

Λατρεύω τα εστιατόρια. Δεν είναι καν παράξενο να παραμένεις σε ένα τραπέζι για τέσσερις ή πέντε ώρες – είναι φυσιολογικό. Θυμάμαι ότι πήγαινα για δείπνο στις ΗΠΑ και ένιωθα ότι η σερβιτόρα με έκρινε αν δεν έφευγα αμέσως μόλις τελείωνα το φαγητό. Όλα είναι πιο αργά στην Ισπανία και αυτό είναι υπέροχο.

Μπορώ να αγοράσω έναν καφέ για μερικά δολάρια και να μην αισθάνομαι άσχημα που παραμένω στην καφετέρια για μερικές ώρες χαλάρωσης.

Δεν βλέπω να επιστρέφω στις ΗΠΑ

Οι γονείς μου με ρώτησαν τις προάλλες αν θα σκεφτόμουν ποτέ να επιστρέψω στις ΗΠΑ και η ερώτηση με εντυπωσίασε τόσο πολύ που έκανα ένα TikTok γι’ αυτό. Η σύντομη απάντηση είναι: ποτέ μη λες ποτέ, αλλά δεν το βλέπω στο μέλλον.

Σίγουρα μου λείπουν οι φίλοι μου, αλλά δεν θα το άφηνα αυτό να με κρατήσει μακριά από τη ζωή στην Ισπανία. Μου λείπει επίσης η αμερικανική εξυπηρέτηση πελατών – είναι τόσο φιλική και προσωπική, αλλά ίσως αυτό να οφείλεται στην κουλτούρα του φιλοδωρήματος. Στην Ισπανία, έχω παρατηρήσει ότι η εξυπηρέτηση πελατών δεν αντικατοπτρίζει το επίπεδο που υπάρχει στις ΗΠΑ, εκτός αν βρίσκεστε σε ένα εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών.

Τώρα που πήρα μια γεύση από το πώς είναι να απολαμβάνεις τους χαλαρούς ρυθμούς της ζωής, δεν ανυπομονώ να επιστρέψω στο τιμόνι. Η ζωή είναι μεγάλη και ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί, αλλά θα μείνω εδώ για το άμεσο μέλλον. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να πάω μια βόλτα στην καφετέρια, να φάω ένα νόστιμο δείπνο με 11 δολάρια ή να κάνω ένα διάλειμμα στη μέση μιας καθημερινής ημέρας για να θυμηθώ γιατί επιλέγω να ζω εδώ.”