Η δημόσια έκθεση και προβολή της ιδιωτικής μας ζωής στο διαδίκτυο ενέχει πολλούς κινδύνους και φυσιολογικά η πλειοψηφία προσπαθεί να την κρατήσει απόρρητη. Όταν όμως τα οφέλη είναι πολύ μεγάλα και αποδεδειγμένα, δεν υπάρχει κάτι το ανησυχητικό, τότε πώς οφείλει κανείς να την αντιμετωπίσει;
Η συγγραφέας, Melissa Petro, που δημοσιεύει πολλές φωτογραφίες της ιδιωτικής της ζωής, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών της, έχει μια ξεχωριστή, πολύ θαρραλέα ή και προκλητική -θα έλεγε κανείς- στάση.
Όπως η ίδια αναφέρει, δεν βλέπει τον λόγο να μην δημοσιεύσει μια φωτογραφία στην οποία θα εκτίθενται τα παιδιά της, όπως επίσης βεβαιώνει, πως τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αγάπη της για αυτά. Όπως λέει, τα κοντινά της πρόσωπα δεν επικροτούν αυτή την τακτική και την παροτρύνουν να σταματήσει, όμως όπως λέει η ίδια, πριν προβεί σε οποιαδήποτε δημοσιοποίηση, ζυγίζει τα πάντα και σκέφτεται οτιδήποτε με πάσα ακρίβεια.
Η εποχή της μητρότητας και η αλλαγή σκεπτικού
Όταν ξεκινούσε, είχε ήδη αποφασίσει να είναι ιδιαίτερα… ανοιχτή για τη ζωή της ως μητέρα κι αυτό γιατί, στο παρελθόν είχε πέσει θύμα εξευτελισμού, όταν πριν ακόμα αποκτήσει παιδιά, δημοσίευε την ιδιωτική της ζωή, για να βασίσει πάνω της το έργο της. Αυτό, όπως λέει, δεν λειτούργησε αρνητικά, αλλά την έκανε να καταλάβει, ότι η υπερβολική μυστικοπάθεια δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να κρατήσεις την προσωπική σου ζωή στο… σκοτάδι, αλλά μπορείς να τη «μακιγιάρεις» και να την παραποιήσεις.
Προτού λοιπόν αποκτήσει παιδιά, αναφερόταν στα πάντα για την προσωπική της ζωή (από φοβίες και απόψεις, μέχρι τρόπους επιτυχίας), ενώ στη συνέχεια, ως μητέρα και ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, μιλούσε ανοιχτά για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και τις ιδιαιτερότητες της περίπτωσης. Μέσα από την καθημερινότητα των παιδιών της (πολλές ώρες με tablets και smartphones, παιχνίδια, διάθεση κλπ) προσπάθησε να προσαρμόσει το έργο της, κάνοντας αναλύσεις και εκτιμήσεις για παιδιά ανάλογης ηλικίας.
Όπως στηρίζει, ο κάθε γονέας μπορεί να διατηρεί την… ανωνυμία στη δική του ζωή αλλά και σε αυτή των παιδιών του, όμως πρέπει να σέβεται και αυτόν που πράττει διαφορετικά. Οι περισσότεροι γονείς, βασικά η συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν ανεβάζει στα social media φωτογραφίες των παιδιών του ή στην καλύτερη περίπτωση, κρύβουν τα πρόσωπα και την τοποθεσία (κάποια πινακίδα ή ένα γνωστό μέρος όπως κάποιο σχολείο), ώστε να μη μαρτυρήσουν την παραμικρή λεπτομέρεια γύρω από την ιδιωτική ζωή των παιδιών του. Απόλυτα σεβαστό και κατανοητό.
Η επιτυχία που υπερνικά την καχυποψία
Η Melissa Petro υπενθυμίζει, ότι δεν είναι γιατρός ή δικηγόρος, αλλά συγγραφέας και όπως λέει, η επιτυχία της και ο βιοπορισμός της προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τη δημοσιοποίηση της ιδιωτικής της ζωής. Όπως λέει, πολλοί «κλωτσάνε» όταν ακούν κάτι τέτοιο, αλλά «τους βεβαιώνω, ότι το περιεχόμενο και κυρίως ο προορισμός των φωτογραφιών (γιατί φυσικά μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, οπότε δίνει μια άλλη ζωηράδα στην έκθεσή μου) είναι συγκεκριμένα και φιλτραρισμένα, ώστε να βγουν στη δημοσιότητα με τον πιο ασφαλή τρόπο».
«Δεν γίνεται να ανησυχώ, για το αν σε 20 χρόνια από τώρα, η ζωή του παιδιού μου επηρεαστεί, επειδή εγώ “ποστάρω” μια φωτογραφία του να βλέπει παιδιά στο tablet» προσθέτει η Petro. Ο κόσμος ζητάει πραγματικό περιεχόμενο και όχι… φτιαχτά πράγματα και πάνω σε αυτό «πατάει» και η ίδια, για να διαμορφώσει το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο στη δουλειά της.
Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο κίνδυνος του στιγματισμού
Η ίδια συνεχίζει, τονίζοντας, πως θεωρεί ότι το συνολικό όφελος είναι τεράστιο μέσα από μια αυθεντική οικογενειακή στιγμή, ενώ ο όποιος κίνδυνος υπάρχει, θυμίζει αυτές τις… καραμέλες, που μας έλεγε η μητέρα μας να μην πάρουμε από κάποιον άγνωστό. Το αποτέλεσμα παρενόχλησης ή κλοπής προσωπικών δεδομένων είναι σπάνιο, όμως διώκεται ποινικά. Το πραγματικό πρόβλημα αποτελεί ο περίγυρος, όπως πιστεύει, λέγοντας ότι ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα και δημιουργεί τη δική του εκδοχή για το θέμα, η οποία παίρνει γρήγορα παράλογες διαστάσεις. Η ίδια πηγή ενός κακοπροαίρετου γείτονα -η ακόμα και «φίλου»- είναι η ίδια πηγή από την οποία κάποιος γονέας σε ανάλογη περίσταση παίρνει το θάρρος να επικοινωνήσει μαζί σου, για να μοιραστεί ένα πρόβλημα ή να πάρει μια συμβουλή.
Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν…
Στα 5 και στα 6 τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πολλά, παρά μόνο χαίρονται να συμμετέχουν στη δραστηριότητα της μαμάς τους, η οποία κάνει κάτι πολύ ξεχωριστό. «Όταν περνάμε από τη βιτρίνα κάποιου βιβλιοπωλείου για παράδειγμα, τα παιδιά χαίρονται αν δουν το πρόσωπό τους σε κάποιο εξώφυλλο, ενώ θέλουν να συμβάλλουν περαιτέρω στο συνολικό έργο, προτείνοντας διαφορετικά πλαίσια ή ακόμα και κάποια συνοδεία μουσικής» εκμυστηρεύεται η Petro.
«Δεν γνωρίζω, τί θα γίνει σε λίγα χρόνια και πως θα το αντιμετωπίζουν. Αυτό που λέω στα παιδιά μου είναι, ότι αυτό που κάνω δεν το κάνω για να εντυπωσιάσω ή απλώς να βγάλω ένα εισόδημα. Προσπαθώ να έρθω σε έμμεση επαφή με οικογένειες που βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις και έχουν κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς με εμάς. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας. Η κόρη μου για παράδειγμα, ήδη λέει, ότι όταν μεγαλώσει θέλει κι αυτή να γίνει συγγραφέας» καταλήγει.
