Η ζωή σε απογοήτευσε ξανά; Συγχαρητήρια – ωριμάζεις.
Στην κοινωνία του «θέλω τα πάντα, τώρα», η απογοήτευση μοιάζει με εχθρό. Την αποφεύγουμε, τη φοβόμαστε, την απωθούμε βαθιά μέσα μας. Όμως, αυτό το τόσο δυσάρεστο συναίσθημα είναι το μυστικό για μια αυθεντική, συνειδητή ζωή.
Η απογοήτευση πονάει γιατί δεν είναι απλώς λύπη.
Είναι εκείνο το αδιόρατο σφίξιμο στο λαιμό, το βάρος στο στήθος, το συναίσθημα ότι κάτι μέσα μας περιορίζεται όλο και περισσότερο, για να μην ξεχειλίσει.
Είναι δύσκολο να την αναγνωρίσεις, γιατί πολύ συχνά έχουμε μάθει να την αγνοούμε. Και όμως, αυτή η άβολη, οδυνηρή εμπειρία είναι απαραίτητη για να προχωρήσουμε.
Αν φοβόμαστε τόσο πολύ την απογοήτευση, πώς θα τολμήσουμε ποτέ να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο; Πώς θα αγαπήσουμε, θα ονειρευτούμε, θα αλλάξουμε δουλειά, θα κάνουμε το πρώτο βήμα; Η αποφυγή της απογοήτευσης οδηγεί σε έναν απόλυτα απογοητευτικό βίο – έναν βίο χωρίς βάθος, χωρίς εμπειρίες, χωρίς νόημα.
Κάποιοι ελαττώνουν τις προσδοκίες που έχουν από τον εαυτό τους, για να μην αποτύχουν και τελικά να μην απογοητευτούν. Μα έτσι αρνούνται τον εαυτό τους και τις αληθινές τους επιθυμίες.
Γιατί, τελικά, η απογοήτευση είναι αυτή που μας μαθαίνει τι έχει πραγματικά αξία.
Η ψυχανάλυση μας θυμίζει πως η πρώτη απογοήτευση στη ζωή είναι όταν το παιδί συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να είναι το παν για τους γονείς του. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, αυτή η «τριγωνική» απογοήτευση είναι ο θεμέλιος λίθος της ψυχικής ωρίμανσης.
Αν ένα παιδί αναλάβει ρόλο ενήλικα πολύ νωρίς, τότε συχνά στην ενήλικη ζωή μοιάζει ώριμο εξωτερικά, αλλά νιώθει μικρό και χαμένο εσωτερικά. Η αποδοχή του «όχι», η επεξεργασία της απογοήτευσης, είναι αυτή που το βοηθά να νιώσει ασφαλές μέσα στα όριά του.
Ως γονείς, συχνά δυσκολευόμαστε να πούμε «όχι» στα παιδιά μας, όχι επειδή δεν θέλουμε, αλλά επειδή φοβόμαστε τη θυμωμένη τους αντίδραση. Κι όμως, κάθε «όχι» που συνοδεύεται από στοργή, είναι μια ευκαιρία να δυναμώσουν, να καταλάβουν πως δεν γίνεται να έχουν πάντα «ό,τι θέλουν». Μια σκληρή αλλά πολύτιμη αλήθεια.
Και κάπως έτσι, ίσως και εμείς – οι ενήλικες – μπορούμε να μάθουμε ξανά να αντέχουμε την απογοήτευση, και μέσα από αυτή να ανθίσουμε.
Γιατί η απογοήτευση δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή μιας ζωής πιο ώριμης, πιο ειλικρινούς, πιο δικής μας.
