Όταν ο Shoji Morimoto απολύθηκε από τη δουλειά του το 2018, ο προϊστάμενός του τον είχε κατηγορήσει «ότι δεν έκανε τίποτα» με αξία για την εταιρεία. Το αστείο είναι ότι σήμερα ο 41 ετών Morimoto, ασχολείται με μια κερδοφόρα καριέρα κάνοντας ακριβώς αυτό.
Η καθημερινή δουλειά του περιλαμβάνει την ενοικίαση των υπηρεσιών του σε αγνώστους που αναζητούν την παρέα κάποιου. Άλλοτε, τον νοικιάζουν για να παίζουν μαζί σε επιτραπέζια παιχνίδια, άλλοτε για αποχαιρετισμούς μεταξύ ανθρώπων που δε θα ξαναδούν ο ένας τον άλλον. Κάποιες φορές, συνοδεύει άτομα που πρόκειται να κάνουν αίτηση διαζυγίου και διστάζουν ή απλώς ακούει τα παράπονα των εργαζομένων.
Ανέφερε ότι λαμβάνει περίπου 1.000 αιτήματα ετησίως και αφήνει τους πελάτες του να αποφασίσουν πόσο θα τον πληρώσουν. Χρεώνει κατ’ αποκοπή τιμή μεταξύ 10.000 γιεν και 30.000 γιεν (65 έως 195 δολάρια) για μια συνεδρία δύο έως τριών ωρών και κέρδισε περίπου 80.000 δολάρια πέρυσι.
«Χρεώνω μια εθελοντική αμοιβή, οπότε δεν ξέρω αν θα είναι βιώσιμη, τονίζει, προσθέτοντας ότι στόχος του δεν είναι να βγάλει τα προς το ζην ή να συντηρηθεί. αλλά «απλά να ζήσει τη ζωή και να την απολαύσει».
Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία που να παρακολουθούν τον κλάδο των «ενοικιαζόμενων ατόμων» στην Ιαπωνία, η χώρα φιλοξενεί μια σειρά από υπηρεσίες για προσωρινές φίλες, φίλους και ακόμη και οικογένεια.
Για πολλούς ανθρώπους στη χώρα, η μοναξιά που προκύπτει από την απώλεια ενός κοντινού προσώπου, η έλλειψη ενός συντρόφου, αλλά και ένας μικρός, περιορισμένος κοινωνικός περίγυρος μπορούν να προκαλέσουν την ψυχολογική συντριβή και κατ’ επέκταση την κατάθλιψη. Η Ιαπωνία φαίνεται να προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να δώσει λύση στο φαινόμενο, μέσω της ανάπτυξης μιας αρκετά ιδιάζουσας βιομηχανίας, αυτής της ενοικίασης ανθρώπων.
Όχι μόνο για τη μοναξιά
Η μοναξιά μπορεί να είναι ένας λόγος που κάποιοι πληρώνουν για τέτοιες υπηρεσίες, αλλά δεν είναι ο μόνος, τονίζει ο Morimoto.
Ορισμένα άτομα μπορεί να επιθυμούν τη συντροφικότητα, αλλά πολλοί αισθάνονται «κοινωνικά άβολα», τονίζει ο Hiroshi Ono, καθηγητής ανθρώπινου δυναμικού στο Πανεπιστήμιο Hitotsubashi.
Η παρουσία του χρησιμεύει σαν “δίχτυ” ασφαλείας, κοινωνικοποιώντας προσωρινά όσους αισθάνονται άβολα σε ορισμένα περιβάλλοντα, αναφέρει ο 41χρονος.
