Ο John Cafaro εγκατέλειψε τη δουλειά του εκπαιδευτικού για να κυνηγήσει το όνειρό του στη δημοσιογραφία.

Μετά από 12 χρόνια, η δεύτερη καριέρα του δεν του εξασφαλίζει τα προς το ζην με αποτέλεσμα να σκέφτεται την επιστροφή στις αίθουσες διδασκαλίας. Πώς περιγράφει την εμπειρία του.

“Μου άρεσε η διδασκαλία, αλλά ήμουν δυσαρεστημένος με τη δουλειά και επιθυμούσα ένα πιο δημιουργικό επάγγελμα. Σκέφτομαι να επιστρέψω στην εκπαίδευση και αναρωτιέμαι αν έπρεπε να έχω φύγει εξ αρχής.

“Αφού εγκατέλειψα τη δουλειά του εκπαιδευτικού στα 33 μου, το πιο συχνό ερώτημα ήταν εάν το έκανα επειδή τα παιδιά ήταν ενοχλητικά. Στην πραγματικότητα ήταν ο λόγος που επέλεξα αρχικά αυτό το επάγγελμα.

Οι ενήλικες ήταν οι προβληματικοί. Μερικοί δάσκαλοι, διοικητικοί υπάλληλοι και γονείς δημιούργησαν άσχημο προηγούμενο με τους μαθητές του γυμνασίου, κάνοντας τη διδασκαλία τους πιο δύσκολη.

Στην αρχή, έγραψα στο blog για ταινίες και τηλεόραση για διασκέδαση, αλλά με τον καιρό, η γραφή μου βελτιώθηκε. Είχα αυτοπεποίθηση ότι μπορούσα να το δοκιμάσω επαγγελματικά και ήθελα οι άνθρωποι να εκτιμήσουν την καλλιτεχνική μου έκφραση.

H μεγάλη απόφαση

Τον Αύγουστο του 2012 έστειλα επιστολή παραίτησης, αποφασίζοντας να ακολουθήσω τη δημοσιογραφία. Ανέλαβα οποιαδήποτε γραπτή εργασία μπορούσα. Καθώς δεν ήθελα να ξαναζήσω με τους γονείς μου, συμπλήρωσα το εισόδημά μου δουλεύοντας σε μπαρ, φροντιστήρια και ως διαχειριστής λογαριασμών στα social media για διάφορες επιχειρήσεις.

Αργότερα, έγινα συντάκτης και συγγραφέας περιεχομένου. Το γράψιμό μου βελτιώθηκε και μετά από κάποια δικτύωση, τα ρεπορτάζ μου δημοσιεύονταν. Υποστήριξα πλήρως τον εαυτό μου μέσω της συγγραφής.

Η αυτοπεποίθηση και το κίνητρό μου γρήγορα όμως αποδυναμώθηκαν με τα προβλήματα στον κλάδο. Λίγο αφότου μετακόμισα στο δικό μου διαμέρισμα, τελειώνοντας μια πενταετία με συγκάτοικους, η επαγγελματική μου ζωή άρχισε να βαλτώνει.

Το στούντιο περιεχομένου έκλεισε μόλις τελείωσε η νέα επιχείρηση. Οι μαζικές απολύσεις στη δημοσιογραφία “πλημμύρισαν” την αγορά με απελπισμένους συγγραφείς, ενώ οι μισθοί μειώνονταν.

Είμαι ο καλύτερος συγγραφέας που υπήρξα ποτέ, αλλά δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα. Το χρέος μου έχει διογκωθεί, και καθώς ο δημοσιογραφικός τομέας συνεχίζει να συρρικνώνεται, το ρεπορτάζ πιθανότατα δεν θα είναι μια σημαντική πηγή εισοδήματος για εμένα στο μέλλον.

Σκεφτόμουν αν άξιζε τον κόπο να αλλάξω καριέρα

Αν και είμαι περήφανος για τα συγγραφικά μου επιτεύγματα, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία δεν μου έχει προσφέρει οικονομική βιωσιμότητα ή το επίπεδο προσωπικής ικανοποίησης που επιδίωκα.

Τώρα, σχεδόν στα 46 μου, παλεύω να βρω μια θέση πλήρους απασχόλησης, καθώς δεν έχω ταμείο συνταξιοδότησης. Αν παρέμενα στην εκπαίδευση, θα ήμουν 10 χρόνια μακριά από τη σύνταξη, με αρκετό χρόνο έξω από την τάξη για να ταξιδέψω και να κάνω άλλες δραστηριότητες που μου αρέσουν. Το πιο σημαντικό, θα είχα βοηθήσει πολλούς περισσότερους μαθητές να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους στην ανάγνωση και τη γραφή.”