Νεαρή γυναίκα εγκατέλειψε την καριέρα της στη λογιστική για να κυνηγήσει το όνειρό της, τη συγγραφή. Σχεδίαζε να ζήσει από τις οικονομίες της στο Λίβανο αλλά στην οικονομική κρίση έχασε τα πάντα και πλέον προσπαθεί να ορθοποδήσει οικονομικά.
«Το 2020 υποτίθεται ότι θα ήταν το έτος κατά το οποίο θα μπορούσα επιτέλους να ηρεμήσω και να επικεντρωθώ στον εαυτό μου. Τα χρόνια των περιστασιακών εργασιών – τις οποίες ξεκίνησα στην εφηβεία μου – είχαν επιβαρύνει την υγεία μου. Αποφάσισα να αφήσω πίσω μου την καριέρα μου στη λογιστική και να προσπαθήσω επιτέλους να πραγματοποιήσω το όνειρο της ζωής μου να γίνω συγγραφέας.
Μέχρι τα 23 μου, είχα 20.000 δολάρια στην άκρη – χάρη στα φροντιστήρια και τη λογιστική – και έτσι ήξερα ότι μπορούσα να πάρω λίγο χρόνο για να κυνηγήσω τα όνειρά μου στον Λίβανο, απ’ όπου κατάγεται η οικογένειά μου. Δεν ανησυχούσα πολύ για τα οικονομικά μου, επειδή η μητέρα μου έκρυβε τα σημαντικά κέρδη μου σε μια τοπική τράπεζα του Λιβάνου. Ζούσαμε από τους τόκους των συνολικών μας αποταμιεύσεων.
Αλλά το τραπεζικό σύστημα του Λιβάνου κατέρρευσε – η Παγκόσμια Τράπεζα το αποκάλεσε σύστημα Πόντσι – και η χώρα εισήλθε σε οικονομική κρίση. Αμέσως μόλις η κρίση έγινε πρωτοσέλιδο, η πρόσβαση στους λογαριασμούς μας περιορίστηκε. Δημιουργήθηκε ένα χάος. Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι η λιβανέζικη λίρα βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση και οι επιχειρήσεις, η μία μετά την άλλη, έβαζαν λουκέτο. Οι αποταμιεύσεις μου χάθηκαν για πάντα – την ώρα που έκανα πρόοδο ως συγγραφέας.
Δεν είχα ένα σχέδιο επανένταξης
Στα τέλη του 2020, έγινε σαφές ότι τα χρήματά μας ήταν απλώς ψηφία σε μια οθόνη και ότι η λιβανέζικη κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ήξερα ότι έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά, αλλά δεν ήξερα πώς. Δεν είχα σχεδιάσει κάτι τέτοιο. Το να καταλάβω πώς να επιστρέψω στο εργατικό δυναμικό ήταν πραγματικός αγώνας.
Πείτε το νεανική αφέλεια, αλλά δεν είχα σχέδιο επανένταξης σε περίπτωση που χρειαζόταν να επιστρέψω στην εργασία. Ήμουν προετοιμασμένη να κάνω δουλειά γραφείου, αλλά η αγορά εργασίας στον Λίβανο ήταν νεκρή. Έπρεπε να επεκτείνω την αναζήτηση εργασίας μου στις ΗΠΑ- ευτυχώς, είμαι επίσης Αμερικανίδα πολίτης.
Αλλά αγωνίστηκα και εγώ να βρω δουλειά στην Αμερική. Το κύριο πρόβλημά μου ήταν ότι είχα μερικά κενά χρόνια στο εργασιακό μου ιστορικό λόγω του διαλείμματος που έκανα. Έπρεπε να φρεσκάρω το βιογραφικό μου έτσι ώστε τα χόμπι, τα παράπλευρα έργα και οι δραστηριότητες να αποτελούν πλέον πολύτιμες εμπειρίες για έναν εργοδότη, αλλά αυτό δεν βοήθησε πολύ. Η οικονομική κρίση του Λιβάνου συνεχίστηκε πολύ καιρό μετά την πανδημία COVID-19. Ο μόνος τρόπος για να τα βγάλω πέρα ήταν να ακολουθήσω το ελεύθερο επάγγελμα.
Σε δεινή θέση
Δεν έχω αρκετά μετρητά στο χέρι για να μετακομίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, οπότε πρέπει να συντηρούμαι από περιστασιακές δουλειές. Αλλά είναι ένας εφιάλτης.
Το να εργάζεσαι ως ελεύθερος επαγγελματίας είναι αέναος αγώνας. Το να μην ξέρω πού και πότε θα βρω την επόμενη δουλειά μου είναι αποθαρρυντικό.
Το να είμαι το αφεντικό του εαυτού μου είναι επίσης δύσκολο. Δεν μπορείς να μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου από φόβο μήπως χάσεις την παραγωγικότητα. Αρχικά, σκέφτηκα ότι θα ήταν μια προσωρινή διευθέτηση μέχρι να μπορέσω να χρησιμοποιήσω τη δουλειά μου ως εφαλτήριο για καλύτερα πράγματα, αλλά η εξέλιξη της καριέρας μου είναι μία ευθεία γραμμή.
Η επαγγελματική εξουθένωση ήταν ένα πρόβλημα που χρειάστηκε να ξεπεράσω τόσες πολλές φορές που οι μακροπρόθεσμες ψυχολογικές επιπτώσεις ήταν σοβαρές. Πρέπει να πιέζω τον εαυτό μου για να συμβαδίζω, αλλά δεν μπορώ να το κάνω για πολύ καιρό.
Κάνω διδακτορικό για να αποκτήσω πρόσβαση σε σταθερή εργασία εκτός εταιρικού περιβάλλοντος. Έχω ακόμα χρόνια μπροστά μου και έχω σχεδόν εγκαταλείψει τις ελπίδες μου να προσπαθήσω να τα καταφέρω ως συγγραφέας, λαμβάνοντας υπόψη πόσο λίγες είναι οι ευκαιρίες τώρα σε σύγκριση με μόλις δύο χρόνια πριν.
Παρόλα αυτά, διατηρώ την ελπίδα ότι με την ίδια σκληρή δουλειά και επιμονή που μου επέτρεψε να ενισχύσω τις αποταμιεύσεις μου εξαρχής, μπορώ να βρω το δρόμο μου πίσω στην οικονομική σταθερότητα.”
