Καθηγητής από το Τέξας μοιράζεται τις ανησυχίες του για την πρόωρη συνταξιοδότηση στην ηλικία των 59 ετών.

Η σύνταξή του θα είναι λιγότερο από το μισό των σημερινών απολαβών του, γεγονός που του προκαλεί προβληματισμό για τον πώς θα αντεπεξέλθει οικονομικά. Να τι μας λέει.

“Τα τελευταία 20 χρόνια, έχω ρυθμίσει τα ίδια δύο ξυπνητήρια κάθε εργάσιμη ημέρα, ένα στις 5:15 π.μ. και ένα στις 9:17 π.μ.

Ως καθηγητής λυκείου στο Τέξας, το ξυπνητήρι των 5:15 είναι στην πραγματικότητα απλώς μια τυπική διαδικασία. Μετά από 20 χρόνια πρωινού ξυπνήματος, σηκώνομαι πριν από τον ήλιο, χωρίς να απαιτείται καμία προτροπή.

Το ξυπνητήρι στις 9:17 π.μ. είναι επίσης βαθιά ριζωμένο, είναι η επίσημη ώρα προσέλευσης, όταν είμαι υποχρεωμένος να διακόψω τη διδασκαλία μου και να πάρω παρουσίες.

Είναι το πρόγραμμα που ακολουθώ εδώ και δύο δεκαετίες. Αλλά μετά από αυτή την εβδομάδα, καμία από τις δύο ώρες δεν θα έχει σημασία. Θα αποχωρήσω από τη διδασκαλία και θα πάρω πρόωρη σύνταξη στα 59 μου χρόνια, γεγονός που με κάνει νευρικό.

Το εισόδημά μου θα μειωθεί στο μισό

Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα, κυρίως το ότι θα ζω με λιγότερα έσοδα. Με τη συνταξιοδότηση, το εισόδημά μου θα είναι λιγότερο από το μισό. Τα έξοδά μου θα είναι, μεν, χαμηλότερα, αλλά δεν θα μειωθούν ανάλογα.

Ήμουν εξ αποστάσεως έκτακτος καθηγητής σε ένα τοπικό κοινοτικό κολέγιο τον τελευταίο χρόνο, παράλληλα με τη δουλειά μου στο λύκειο, αλλά οι κανόνες της σύνταξής μου με υποχρεώνουν να μείνω εκτός το φθινοπωρινό εξάμηνο.

Μου πήρε χρόνια να κάνω αιτήσεις για να εξασφαλίσω αυτή τη θέση. Ανησυχώ ότι η αναγκαστική απουσία μου από το πιο πολυάσχολο εξάμηνο του ακαδημαϊκού ημερολογίου θα μου στερήσει τη δυνατότητα να το επαναλάβω. Η αμοιβή δεν είναι σπουδαία, περίπου 50 δολάρια την ώρα, αλλά μερικά μαθήματα μπορούν σίγουρα να βοηθήσουν να καλύψω το κενό στο εισόδημά μου.

Δεδομένου ότι το εισόδημά μου θα μειωθεί σημαντικά, αποφάσισα να δεχτώ μια εξ αποστάσεως εργασία συγγραφέα, αλλά δεν έχει παροχές και δεν θα έχει καμία δομή ή ρουτίνα. Ενώ θα κάνω κάτι για το οποίο νοιάζομαι πολύ, θα εξακολουθώ να μην κερδίζω όσα χρήματα χρειάζομαι.

Προβληματίζομαι για το πώς θα γεμίσω τον χρόνο μου

Για 20 χρόνια, οι περισσότεροι από 200 δάσκαλοι του κτιρίου ήταν η καθημερινή μου επαφή. Γευματίζουμε μαζί και έχω μοιραστεί τα rollercoasters της ζωής τους. Είναι εκεί για να συζητήσουν και να σταθμίσουν τα διλήμματα της τάξης μου και τα προσωπικά μου προβλήματα. Από πού θα προέλθουν οι νέες φωνές της λογικής;

Έχω υποβάλει αίτηση για να γίνω μέλος επιτροπής της κοινότητάς μου – μιας επιτροπής που συνεδριάζει κάθε μήνα για να εξετάζει τις άδειες για βελτιώσεις σε σπίτια, τα χρώματα βαφής και το σχεδιασμό του τοπίου.

Δύο σετ Mahjong σκονίζονται στη ντουλάπα μου εδώ και δεκαετίες. Έτσι βρήκα μια ομάδα αρχαρίων που συναντιέται δύο φορές το μήνα και έχω κάθε πρόθεση να συμμετάσχω. Ελπίζω ότι το Mahjong θα διατηρήσει σε εγρήγορση το μυαλό μου και θα μου δώσει μια νέα κοινωνική προοπτική.

Για 20 χρόνια, τα σκαλοπάτια στο σχολικό κτίριο ήταν η μόνη μου άσκηση. Πάντα ήξερα ότι πρέπει να φροντίσω την οστεοπόρωση με προπόνηση αντίστασης με βάρη, αλλά τώρα θα είναι η ώρα να πιάσω έναν αλτήρα.

Δεν είμαι σίγουρος ποιος είμαι χωρίς τη δουλειά μου

Τέλος, τα τελευταία 20 χρόνια, δηλώνω με υπερηφάνεια ότι «διδάσκω σε γυμνάσιο» σε όποιον με ρωτάει για την εργασία μου. Ποια θα είναι η επόμενη απάντηση. Δεν έχω βρει μία με την οποία να νιώθω άνετα.

Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πω «συνταξιοδοτήθηκα». Αυτή η φράση έχει πολλούς αρνητικούς συνειρμούς για μένα.

Περισσότερα από 30 χρόνια μετά, καταλαβαίνω επιτέλους γιατί η πρώην πεθερά μου δεν αγκάλιασε με ενθουσιασμό τη νέα της ιδιότητα ως «γιαγιά». Οι τίτλοι έχουν βάρος, και δεν είμαι έτοιμος να επωμιστώ το συνταξιούχος.”